Η ποδοκνημική άρθρωση και ο άκρος πόδος δέχονται καθημερινά μεγάλες μηχανικές πιέσεις. Ο πολυπλοκος τρόπος κατασκευής τους περιπλέκει την αντιμετώπιση τραυματισμών και εκφυλιστικών παθήσεων.
Η ακριβής διάγνωση και η έγκαιρη θεραπεία καταφέρνει την λύση των μυοσκελετικών προβλημάτων της περιοχή αυτής.

ΔΙΑΣΤΕΜΜΑ ΠΟΔΟΚΝΗΜΙΚΗΣ ΑΡΘΡΩΣΗΣ
Ο συχνότερος τραυματισμός στις αθλητικές κακώσεις είναι το διάστεμμα της ποδοκνημικής, περίπου 25% συνολικά σε επαγγελματικό και ερασιτεχνικό επίπεδο. Η συντηρητική θεραπεία συνήθως έχει πολύ καλά αποτελέσματα, αλλά η σωστή
αποθεραπέια με ασκήσεις ενδυνάμωσης και ιδιοδεκτικότητας είναι αναγκαία για την αποφυγή υποτροπής και την δημιουργία συνδεσμικής αστάθειας στο μέλλον. Σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις υπάρχουν και οστεοχόνδρινες βλάβες , οι οποίες
αντιμετωπίζονται χειρουργικά ως επί των πλείστον.

ΟΣΤΕΟΧΟΝΔΡΙΝΗ ΒΛΑΒΗ ΑΣΤΡΑΓΑΛΟΥ
Είναι μια σπάνια επώδυνη κατάσταση της ποδοκνημικής άρθρωσης , η οποία δημοιοουργείται στα πλάσια τραυματισμού ή διαταραχή της αιμάτωσης της περιοχής, πολλες φορές λόγω υπερχρήσης.
Σε πρώτη φάση συνήθως αποφορτίζεται η άρθρωση για τουλάχιστον δύο μήνες και η πορεία της ίασης παρακολουθείται με μαγνητική τομογραφία. Επί εμμονής των ευρυμάτων και συμπτωμάτων θα χρειαστεί αρθροσκοπικη χειρουργική αποκατάσταση της βλάβης.

ΤΕΝΟΝΤΙΤΙΣ ΑΧΙΛΛΕΙΟΥ ΤΕΝΟΝΤΟΣ
Ο ισχυρότερος τένοντας του ανθρώπου συχνά ταλαίπωρει αθλητές λόγω τραυματισμού ή συνδρόμου υπερχρήσης.
Η συντηρητική θεραπεία με διατάσεις , παγοθεραπεία, τοπικά αντιφλεγμωνώδη φυτικά σκευάσματα, υποπτέρνια σιλικόνης και φυσικοθεραπεία θα φέρει ικανοποιητικά αποτελέσματα και γρήγορη ανάρρωση και επανένταξη σε αθλητικές δραστηριότητες.
Η παρακολούθηση της θεραπείας μπορεί να γίνει εύκολα με υπερηχογραφημα του αχιλλείου τένοντα.

ΡΗΞΗ ΑΧΙΛΛΕΙΟΥ ΤΕΝΟΝΤΑ
Πρόκειται για κλασσικό τραυματισμό κατά την εκρηκτική έναρξη του τρεξίματος, συχνά στο ποδόσφαιρο, μπάσκετ, τέννις και τρέξιμο μικρών αποστάσεων.
Ο ασθενής αισθάνεται χαρακτηριστικά μια μαχαιρία στον αχίλλειο τένοντα και κατόπιν δεν μπορεί να στηριχθεί στο τραυματισμένο σκέλος.
Η διάγνωση είναι κλινική και επιβεβαιώνεται με υπέχογράφημα ή μαγνητική τομογραφία.
Συνιστάται χειρουργική θεραπέια , συρραφή του τένοντα, μετεγχειρητικά τοποθετείται νάρθηκας ( μπότα ) ποδοκνημικής μέχρι την επούλωση της ρήξης, κατά προσέγγιση 3 μήνες.

ΒΛΑΙΣΟΣ ΜΕΓΑΣ ΔΑΚΤΥΛΟΣ
Πρόκειται για συχνή επώδυνη παραμόρφωση του πρώτου στίχου του άκρου ποδός. Εμφανίζεται συνήθως σε γυναίκες μέσης ηλικίας. Συχνά συνοδεύεται και από παραμορφώσεις των λοιπών δακτύλων του άκρου ποδός.
Η αιτιολογία της νόσου είναι πολυπαραγοντική και ποικίλει. Παραδείγματος χάρη μπορεί να οφείλεται σε εμβιομηχανική αστάθεια, να παρουσιαστεί στα πλαίσια μιας αρθρίτιδας ή μιας νευρομυικής νόσου, να είναι μετατραυματικής προελεύσεως. Πολλές φορές υπάρχει οικογενειακή προδιάθεση. Ο ιατρός είναι υποχρεωμένος να ανακαλύψει τα αίτια της παραμόρφωσης, έτσι ώστε να προχωρήσει στη σωστή θεραπεία.
Η θεραπεία συνίσταται σε συντηρητική και χειρουργική.
Η συντηρητική θεραπεία έχει θέση σε αρχόμενη μικρή παραμόρφωση με επεισόδιο πόνου. Σε αυτή την περίπτωση εφαρμόζονται φαρμακευτική αγωγή, αποφυγή καταπόνησης και φυσικοθεραπεία. Σε ήπια χρόνια μορφή της νόσου οι ορθοπεδικοί πάτοι μπορούν να ανακουφίσουν τον ασθενή.
Σε περίπτωση επίμονης επώδυνης παραμόρφωσης η χειρουργική θεραπεία δίνει την οριστική λύση. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές χειρουργικές τεχνικές για την αντιμετώπιση της πάθησης αυτής. Ο ορθοπεδικός χειρουργός θα επιλέξει την κατάλληλη τεχνική αναλόγως τις ιδιαιτερότητες της νόσου του ασθενή. Οι επεμβάσεις αυτές δεν είναι επίπονες όπως πιστεύει ο κόσμος. Με την κατάλληλη τοπική και συστηματική αναλγησία ο ασθενής επιστρέφει σπίτι του περπατώντας την επομένη μέρα του χειρουργείου. Για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε το άρθρο χειρουργικής του βλαισού μεγάλου δακτύλου.

ΝΕΥΡΙΝΩΜΑ MORTON
Το νευρίνωμα Morton περιγράφτηκε για πρώτη φορά το 1876 ως περινευρική ίνωση- εκφύλιση του κοινού δακτυλικού νεύρου άκρου ποδός. Συχνότερα συναντάται στο 3ο μεσοδακτύλιο διάστημα του ποδός, χαρακτηριστικός είναι ο νευροπαθητικός πόνος που οφείλεται σε χρόνιο ερεθισμό του νεύρου. Η πάθηση εμφανίζεται συχνότερα σε γυναίκες ηλικίας από 20- 50 ετών. Οι ασθενείς περιγράφουν αίσθημα καύσους στην πελματιαία επιφάνεια του ποδός στο 3ο συνήθως μεσοδακτύλιο διάστημα, υπαισθησία στα αντίστοιχα δάκτυλα, συμπτώματα που επιδεινώνονται με χρήση στενών υποδημάτων με μεγάλο τακούνι.
Η διάγνωση τίθεται από το ιστορικό και την λεπτομερή κλινική εξέταση. Στην διαφοροδιάγνωση θα πρέπει ο θεράπων ιατρός να σκεφτεί την μεταταρσαλγία, το κάταγμα εκ κοπώσεως, την οστεοαρθρίτιδα και την οστεονέκρωση κεφαλής μεταταρσίου οστού. Σε ορισμένες περιπτώσεις για την ολοκλήρωση του ελέγχου χρειάζονται περαιτέρω εξετάσεις όπως, ακτινογραφίες ή ακόμα και μαγνητική τομογραφία.
Η θεραπεία μπορεί να είναι συντηρητική ή και χειρουργική. Στη συντηρητική θεραπεία ανήκουν η κρυοθεραπεία , τα υπέρηχα, οι διατατικές ασκήσεις, η χρήση ορθοπεδικών πάτων ανύψωσης της εγκάρσιας ποδικής καμάρας. Σε περίπτωση αποτυχίας της ανωτέρω θεραπείας έχει ένδειξη η τοπική έγχυση κορτιζόνης. Εάν ο ασθενής εξακολουθεί να υποφέρει τότε η χειρουργική θεραπεία δίνει την τελική λύση του προβλήματος.