Η ρήξη του έσω ή έξω μηνίσκου του γόνατος αποτελεί συχνό τραυματισμό σε
ασθενείς που διαμαρτύρονται για πόνο στην άρθρωση του γόνατος.
Οι μηνίσκοι είναι ινοχόνδρινοι ημισελινοειδείς ελαστικοί μηχανισμοί, οι οποίοι
αποτελούνται από νερό κατά 72% και κολλαγόνο κατά 22% καθώς και από
γλυκοπρωτείνες και πρωτεογλυκάνες. Βρίσκονται ανάμεσα στον μηρό και την κνήμη
εσωτερικά και εξωτερικά της άρθρωσης του γόνατος και σκοπός τους είναι η
απόσβεση των φορτίων (φυσικό αμορτσέρ του γόνατος) και η σταθερότητα της
άρθρωσης.
Οι ασθενείς με ρήξη μηνίσκου περιγράφουν συνήθως ενοχλήσεις στην εσωτερική ή
εξωτερική περιοχή του γόνατος, οι οποίες έχουν προκύψει τις περισσότερες φορές
μετά από κάκωση ή καταπόνηση της άρθρωσης. Αναφέρουν οίδημα, δυσκολία στην
χρήση του γόνατος, ακόμα και άλγος κατά την κατάκλιση. Ενδεικτικές πληροφορίες
έναρξης των συμπτωμάτων που προσκομίζουν οι ασθενείς με ρήξη μηνίσκου είναι
οι στροφικές κακώσεις στα πλαίσια αθλοπαιδιών, το βαθύ κάθισμα, οι πτώσεις, τα
τροχαία ατυχήματα, αλλά και πολύ απλές κινήσεις, όπως ανέβασμα σκαλοπατιών.
Κατά την κλινική εξέταση τις περισσότερες φορές διαπιστώνονται οίδημα και
ενδοαρθρική συλλογή (υγρό στο γόνατο), περιορισμός της κίνησης του γόνατος
(κάμψη/ έκταση), πόνο στο έσω ή έξω μεσάρθριο διάστημα και θετικές κλινικές
δοκιμασίες (διάφορα τεστ) ενδεικτικά για ρήξη μηνίσκου. Ορισμένες φορές
συνυπάρχουν και συνοδές βλάβες, όπως ρήξεις συνδέσμων, οστεοχόνδρινες
βλάβες, οι οποίες απότελουν σημαντικό παραγόντα για την επιλογή της ιδανικής
θεραπείας, συντηρητικής ή χειρουργικής.
Η αξιολόγιση της κατάστασης του γόνατος ολοκληρώνεται συνήθως με τον
ακτινολογικό έλεγχο: ακτινογραφία και μαγνητική τομογραφία.
Εφόσον λοιπόν ολοκληρωθεί η ανωτέρω διαγνωστική προσπέλαση (ιστορικό,
κλινική εξέταση, απεικονιστικός έλεγχος), θα πρέπει να ληφθεί η απόφαση της
συντηρητικής ή της χειρουργικής θεραπείας.
Αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως ο τύπος της ρήξης του μηνίσκου, οι
συνοδές βλάβες της άρθρωσης του γόνατος, οι δραστηριότητες και το επάγγελμα
του ασθενούς, η γενική κλινική κατάσταση του ασθενους.
Η συντηρητική θεραπεία αποτελείται αρχικά από παυσίπονη – αντιφλεγμονώδη
αγωγή, παγοθεραπεία και αποφυγή καταπόνησης. Εφόσον υπάρχουν έντονες
ενοχλήσεις ακολουθεί φυσικοθεραπεία, όπως μηχανοθεραπεία, (laser, tecar, tens,
υπέρηχο, ηλεκτροθεραπεία), χειρομαλάξεις, κινησιοθεραπεία και ασκήσεις . Τέλος
σημαντική είναι η αποθεραπεία, η οποία είναι η συστηματική ενδυνώμωση των
μυών των σκελών για την αποφυγή υποτροπής και την μελλοντική επιδείνωση της
κατάστασης.
Η χειρουργική θεραπεία διενεργείται με την αρθροσκόπιση γόνατος. Πρόκειται για
μια ελάχιστα επεμβατική ενδοσκοπική τεχνική, με την οποία επισκοπείται όλη η
άρθρωση του γόνατος και δίδεται η δυνατότητα της αποκατάστασης της ρήξης
του/των μηνίσκων. Φυσικά αν διαπιστωθούν συνοδές βλάβες, όπως ρήξεις
συνδέσμων, οστεοχόνδινα ελλείματα, ύπαρξη ελεύθερων οστεοχόνδρινων τεμαχίων
ή και έντονη υμενίτιδα, μπορούν να αντιμετωπιστούν κατά στην ίδια επέμβαση.
Η χειρουργική θεραπεία του μηνίσκου συνήθως επιτυγχάνεται με την μερική
αφαίρεση του τμήματος που πάσχει, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις όπου γίνεται
συρραφή. Η επιλογή μεταξύ αφάιρεσης ή συρραφής μηνίσκου εξαρτάται από
πολλούς παράγοντες, όπως ο τύπος της ρήξης, το σημείο της ρήξης, η ποίτητα του
μηνίσκου και οι συνοδές κακώσεις του γόνατος.
Η επέμβαση πραγματοποιείται με γενική ή επισκληρίδιο αναισθησία με δύο μικρές
τομές στην πρόσθια περιοχή του γόνατος, διαρκεί συνήθως περίπου 30 λεπτά και ο
ασθενής αφού παραμείνει στο νοσοκομείο για ορισμένες ώρες (3-4), εξέρχεται με
οδηγίες, βαδίζοντας χωρίς πατερίτσες.
Μετεγχειρητικά ο ασθενής λαμβάνει αντιπηκτική αγωγή για λίγες ημέρες, ανάλογα
με την κάθε περίπτωση και αν χρειάζεται ήπια παυσίπονα, τύπου παρακεταμόλης
(depon). Σε αυτό το διάστημα συνιστάται η αποφυγή δραστηριοτήτων και η
συστηματική παγοθεραπεία.
Το πρώτο μετεγχειρητικό ραντεβού τοποθετείται 2-3 ημέρες μετά την επέμβαση,
όπου αφαιρειται ο επίδεσμός που υπάρχει γύρω από το γόνατο και τοποθετούνται
δυο μικρά hansaplast στις δυο μικρές τομές που γόνατος. Δίδονται οδηγίες για
έναρξη ισομετρικών ασκήσεων.
Μετά την πρώτη εβδομάδα είναι δυνατή η οδήγηση και η κινητοποίηση με μέτρο.
Στις δύο εβδομάδες μετεγχειρητικά αφαιρούναι τα ράμματα και εμπλουτίζεται το
ασκησιολόγιο. Δύναται πλέον η ήπια αερόβια άσκηση, όπως ποδήλατο και κολύμπι.
Στις τέσσερις εβδομάδες μετεγχειρητικά τις περισσότερες φορές έχει ολοκληρωθεί
η αποκατάσταση και δίδονται οδηγίες για περαιτέρω ασκήσεις ενδυνάμωσης και
συμβουλές για την επιστροφή στα επιθυμητά αθλήματα.
Συνοψίζοντας καταλήγουμε πως οι ρήξεις των μηνίσκων είναι συχνό εύρημα στην
ορθοπεδική. Η αντιμετώπιση μπορεί να γίνει με συντηρητική ή χειρουργική
θεραπεία. Η επιλογή της θεραπείας γίνεται κάτω από ενδελεχή έλεγχο και μελέτη
των ευρημάτων και είναι καθοριστική για την αποκατάσταση της βλάβης και την
ίαση.
